Complimenten

Ik voelde al een beetje nattigheid toen ik binnenstapte in Theeschenkerij Something Else in Amersfoort. Het was er wel erg rustig… “Ik kom voor de bloggersmeeting van Sestra”, zei ik aarzelend tegen de eigenaresse. Die wist van niks. Zou ik me dan vergist hebben?

Ik greep naar mijn agenda, maar daar stond het echt. Een telefoontje naar Sestra bevestigde helaas mijn voorgevoel. De meeting was pas volgende maand. Ik had het gewoon verkeerd genoteerd. Had ik me daarvoor zo gehaast? Zo veel moeite gedaan om de jongens onder te brengen bij vriendjes? Hoe dom kon ik zijn!

Gefrustreerd over mijn eigen domheid besluit ik te gaan shoppen. Een flauwe afleidingstechniek, ik weet het… maar David en Wilco rekenden er nu toch op dat ze kunnen spelen bij hun vriendjes!

Een uurtje later rijd ik terug richting Gouda. “Het was gezellig met jouw zoons erbij aan tafel”, zegt Janneke, de vriendin bij wie ik David en Wilco heb ondergebracht. “Echt lieve jongens. Lekker enthousiast!” Ik vertel haar over mijn suffe actie. Ze kan er hartelijk om lachen. “Dus het was een oefening voor volgende maand?” vraagt ze.

’s Avonds in bed laat ik de dag de revue passeren. Ik dank God voor de vriendschap met Janneke. En ze heeft gelijk; onze jongens zijn echt lief. Maar wat leuk dat ze dat zo spontaan benoemde. Het voelt goed als een andere moeder het mooie in jouw kinderen benoemt. Ik voelde me gewoon trots! Dan groeit er een plannetje in mijn hoofd. Als we dat nou eens allemaal zouden doen: benoemen wat we leuk vinden in elkaars kinderen. Welke invloed zou dat hebben? Mopperen en kritiek zijn zo gemakkelijk, terwijl waardering uitspreken zoveel mooiere dingen uitwerkt. Ik zie het al helemaal voor me! Morgen komen er vriendjes spelen; dan begin ik direct. Met een blij gevoel doezel ik in. Jammer dat ik er helemaal voor naar Amersfoort moest rijden, maar wát een mooie dag was dit…