Sinds het de laatste weken nog donker is als ik wakker word, wil ik me ’s ochtends steeds omdraaien en niet meer wakker worden, tot de zon weer schijnt en de krokussen uitlopen.
Door mijn chronische rug- en bekkenpijn, waar ik sinds 2015 mee stoei, heb ik te maken met een acceptatieproces. Zo’n proces verloopt niet heel geleidelijk; het komt in golven.
Wonderen bestaan, daar zijn de meesten wel van overtuigd. Maar zie of herken je ze ook in jouw eigen leven? Persoonlijk vind ik dat best lastig. Helemaal als mijn gebeden niet verhoord lijken te worden.
Omdat ik door mijn chronische rug- en bekkenklachten in een 2e spoor-traject terechtgekomen ben, moet ik moet solliciteren voor een baan die beter bij mijn beperkingen past. Best eng.
Na een intensieve revalidatieperiode voor chronische rug- en bekkenpijn, belandde ik in een 2e spoor-traject. Dat betekende: testen doen, ontdekken wat ik wil, gesprekken voeren en uiteraard heel veel solliciteren.
Het is donderdagmiddag, halftwee, en ik zit aan tafel zit ik te snotteren, want na een pittige revalidatie voor chronische rugpijn en bekkenproblemen en bijna een jaar in de ziektewet, is er deze dag een oordeel over mij geveld.
Nu mijn revalidatie erop zit, is de deur van het revalidatiecentrum achter me dichtgegaan. Vijf maanden moest ik intensief revalideren om te leren omgaan met mijn chronische bekken- en rugpijn en ik heb veel geleerd.
De afgelopen maanden heb ik een intensief revalidatietraject gevolgd, in een poging de pijn in mijn bekken en heup te verminderen. Drie keer per week, en dat vijf maanden lang, ben ik daarvoor in het revalidatiecentrum geweest.
De afgelopen tijd ben ik twee tot drie keer per week in het revalidatiecentrum geweest en wat was het zwaar, het viel ontzettend tegen. Bewustwording noemen ze dat. Iedere beweging moet geanalyseerd worden.