Sorry, dames! Deze blog is wel voor jullie, maar gaat niet over jullie. Maar dat moet geen probleem zijn, want we leven tenslotte in een volledig geëmancipeerde samenleving, waarin alles tussen de beide geslachten keurig is verdeeld. Toch?
Van het traditionele rolpatroon is in 2016 helemaal niets meer over. Op het schoolplein zie ik tegenwoordig net zoveel vaders als moeders op hun kind(eren) wachten.
En als ik me een weg zoek door de supermarkt zijn het vooral vaders die met een rood hoofd van inspanning achter een karretje lopen. Met een boodschappenlijstje, dat dan weer wel! Als moeders wil je natuurlijk wel grip houden!
Wie na lezing van deze opening denkt dat ik emancipatie maar niks vind, heeft het mis. Integendeel! Ik doe er zelf ook aan mee – met het volle verstand. Vader ben je tenslotte niet alleen door het binnenbrengen van de maandelijkse bonus.
Mijn vrouw werkt drie dagen in de week, en omdat ik in de regel eerder thuis ben dan zij, ren ik op dinsdag, woensdag en donderdag om vijf uur ’s middags naar de supermarkt. Maar daarmee is niet alles gezegd. Bepaald niet. Want wat koop en bereid je nu in een uur? En dat zonder lijstje! Op zulke momenten is het vertrouwen in mij blijkbaar zo groot, dat ik het echt helemaal alleen mag regelen.
De eerlijkheid gebied te zeggen dat het diner de laatste tijd veel overeenkomsten vertoont met dat van de week ervoor, en ook van de week erna. Dat scheelt een hoop denkwerk! En dus tijd. Op dinsdag gemarineerde kip met sla en patat. Op woensdag meestal iets met pasta. Op donderdag een zelfgemaakte pizza. Of ik zo aan de schijf van vijf voldoe, weiger ik te controleren.
Als ik naar huis ren met de boodschappen in de hand, slaat de schrik me regelmatig om het hart. Heb ik het kassabonnetje wel meegenomen? Zonder is het leed namelijk niet te overzien, en dat wil ik niet op mijn geweten hebben.
Gelukkig is mijn vrouw altijd heel dankbaar en kan ze, na voor de zoveelste keer de gemarineerde kip te hebben gezien, enthousiast roepen: ‘Lekker, kip!’
De kinderen zuchten weleens, als ze voor de vierde keer tijdens een maaltijd opmerkt dat de kip zo lekker is gebraden. Maar ik ga bij elk compliment rechterop zitten. Op die momenten groei ik in mijn vaderrol en voel me zelfs nuttig.
Daarom Vaderdag? Nee hoor! Onzin. Elk jaar zeg ik tegen mijn kinderen dat ze dit commerciële feestje over mogen slaan. Om vervolgens in dankbaarheid een fles van mijn favoriete drank in ontvangst te nemen. Dat wel, ja. Maar ik zou het echt vervelend vinden, als de kids Moederdag zouden vergeten. Want wat is, naast de kookactiviteiten, mijn vaderlijke inbreng verder in het managen van een gezin? Goed, ik onderschat mijzelf een beetje. Na wat denkwerk zijn er best nog meer vaderlijke activiteiten te bedenken, maar uiteindelijk is de spil in (bijna) elk gezin de… moeder.
Zo blijkt deze ‘mannenblog’ toch weer een lofrede op de vrouw!
Sorry, mannen!
Tekst: © Hans Mijnders
Het is je vast niet ontgaan… Zondag is het Vaderdag, en dat vraagt om iets speciaals, om iets anders dan anders. Om die reden kleurt Sestra deze week blauw en dragen we het stokje voor een weekje over aan… mannen – vijf om precies te zijn. Allemaal hebben ze een blog geschreven rondom ‘vaders’ of ‘mannen’. En vandaag valt de eer te beurt aan… Hans Mijnders.