Het is op een willekeurige middag als er plots een oerkreet klinkt, en voordat ik het weet, word ik uit het niets besprongen. Twee armen worden om mijn nek geslagen, terwijl ik een harde kus krijg. Niet één, niet twee… nee, een heleboel. De kussen gaan gepaard met smakgeluiden. Vervolgens gaan twee handen woelend door mijn haar. Er volgt nog een (hardhandige) kietelaanval die ik met moeite probeer te stoppen. Ten slotte kijken twee ogen mij van heel dichtbij aan, en klinkt het: ‘Mam, ik hou van je!’
In alle jaren dat ik de trotse moeder ben van een zoon heb ik het me vaak afgevraagd: waarom moet dat altijd zo hardhandig? Iets meer tederheid zou fijn zijn. We hebben het al vaker genoemd; jongens zijn anders dan meiden. En als moeder is het weleens lastig om je te ‘verplaatsen’ in een zoon. Als ze kleiner zijn lukt het nog wel. Maar naarmate ze opgroeien is het soms een uitdaging om de kietelaanvallen en de harde kussen te weerstaan.
Wil ik ze dan niet, die knuffels? Natuurlijk wel. Ik ben er dankbaar voor. En merk aan alles dat mijn zoon ze vol overgave geeft. Heerlijk! Alleen… als ze groter worden, krijgen ze ook meer kracht. Ik moet soms echt even goed staan om de knuffel aanval op te vangen.
In het zwembad zag ik dat meer moeders het zo ervaren. Er kwam een vrouw binnen met vlak achter haar aan twee grote jongens. Brede schouders, lange lijven. De jongens doken gelijk het water in. Eenmaal weer boven deden ze verwoede pogingen de ander weer onder te duwen en even daarna leefden ze zich uit op de duikplank. En al die tijd straalde het enthousiasme van hen af.
Nadat ze wat energie kwijt waren, ging een van de jongens naar zijn moeder, die ondertussen met een boek in de zon was gaan liggen. Ze had hem niet opgemerkt, maar toen twee lange natte armen om haar nek werden geslagen, wist ze hoe laat het was. Er volgde een regen aan druppels die uit de natte haren werd geschut. ‘Zo, ben je klaar om even over te gooien mam?’
Ik moest glimlachen. Zou het mij over een paar jaar ook zo vergaan? Wie weet. Ik doe in elk geval mijn best een goede moeder voor onze zoon te zijn. Maar ja, als vrouw weet je niet altijd wat een jongen nodig heeft. Gelukkig kwam ik een prachtig en krachtig gebed tegen: Heer, help me om de moeder te zijn die U voor mijn zoon in gedachten had. Daaraan houd ik me vast; ik wil groeien in het moeder-zijn voor onze zoon.
Hopelijk sta ik over een paar jaar met mijn zoon over te gooien in het zwembad. En laat hij zijn liefde merken door zijn natte armen om zijn ‘kleine’ moeder te slaan of door een kietelaanval te geven. Natuurlijk zal er eerst een periode zijn dat hij, in bijzijn van zijn vrienden, niet gegroet wil worden door mij of dat een moeder in bikini echt niet meer kan. Maar ook in die fases hoop ik de moeder te zijn die God voor hem in gedachten had.