Een wankel evenwicht. Ons leven. Is het niet prachtig? We zijn koorddansers van het leven. Wat doen we ons best om zo veel mogelijk ballen in de lucht te houden. Om evenwicht te vinden tussen onszelf en die ander. Tussen wat echt bij je past en wat gevraagd wordt. Tussen ja en nee. Meesterevenwichtbeheersers zijn we geworden. Toch?
Maar niet zelden vallen we (om). Als je ziet hoeveel impact het programma Sophie in de kreukels bijvoorbeeld heeft… Zo veel herkenning bij velen. En dat omvallen is niet alleen voor domme mensen. Of arme. Of slimme. Of hardwerkende. Of ADHD’ers. Of…
Dit programma laat zien dat het in de grote breedte van ‘ons’ voorkomt. De angstaanjagende ratrace waarin we onszelf gevangen houden. Want ja, de maatschappij laat ons rennen. Maar wij laten wel toe dat we rennen. Dat we hollen, rennen, vliegen, duiken, vallen en weer opstaan. Om vervolgens dit refrein te herhalen, zonder adempauze. En dan… verliezen we ons evenwicht en liggen om beurten total loss op de grond.
Een wankel evenwicht. Tussen rust en reclame. Tussen moeten en willen. Tussen verwachting en zijn. Tussen glans en afbladderen. Tussen leren en weten. Tussen leven en dood. Tussen wolken en zon. Hoe houden we het evenwicht in ons leven? Hoe blijven we in balans in deze bizarre maatschappij?
Ik ben een doorzetter. Ondanks jarenlange pijn in mijn lijf, ging ik door. Ik ben ook enthousiast en wilde uit het leven halen wat erin zit. Ik ben ook dienstbaar en dat ging best ver. Ik deed veel voor anderen. Maar weet je… Het ging prima! Ik danste over het ene koord naar het andere. Van het ene jaar naar het andere. En als je dan wel van dat koord af kukelt, wordt de wereld een beetje anders. In elk geval ga je dingen vanuit een heel ander perspectief bekijken.
Een flinke smakkerd op de koude grond.
Het mooie is dat je, net als een kind dat leert lopen, weer opstaat. Weer opnieuw balans zoekt. Voorzichtig. Steeds zekerder. Af en toe nog onzeker wankelen, maar toch…
Wie of wat houdt je overeind, staande, in balans? Of is het gewoon zwemmen of verzuipen? Mijn omkukelmanoeuvre heeft me geleerd dat God is. En ik mag zijn. Als je dat beseft, sta je stevig.
Je voor het eerst – of opnieuw – vastklampen. Je voeten laten vastmaken op die rots. Die balans geeft veerkracht. God.
Gewis, my siel is stil tot God!
My redding kom op sy gebod,
geen vyand hoef ek nou te dug nie.
Hy is my rots, ’n skans vir my,
Hy sal my voetstap ook dán lei
wanneer ek nêrens meer kan vlug nie.