Hoop voor de toekomst

Terwijl honderd meter verderop in het winkelcentrum tassen vol cadeaus en lekkernijen werden geshopt, was er in onze flat een gezin dat geen eten meer in huis had en ook geen geld voor boodschappen. Twee weken eerder was de waterleiding al afgesloten. Dat duurde gelukkig maar een weekend en die dagen konden ze zich behelpen met jerrycans die ze bij ons konden vullen. Maar nu zat de moeder in tranen bij ons op de bank. De zorginstanties wisten het ook niet meer: konden de kinderen zo wel veilig opgroeien?

Wij regelden een tas boodschappen en boden wat troost, maar het probleem was groter dan wat wij konden oplossen. Daarom deed ik een oproepje aan de gebedsgroep in de wijk en aan onze huiskring: ‘Willen jullie meebidden voor dit gezin?’
Dat wilden ze – en meer dan dat. Al snel was er genoeg geld voor de nodige boodschappen voor heel december.

‘Ik vind het zo erg voor de kinderen dat dit net in december gebeurt,’ zei de moeder. ‘Normaal gourmetten we altijd met Kerst. En we zouden Eerste Kerstdag naar mijn vader gaan. Die woont ver weg en hij is ziek, maar er is nu geen geld om te reizen…’
Binnen een paar dagen was het bedrag voor de reis compleet.

De zaterdag voor Kerst werd een royale bestelling bij het gezin bezorgd om te gourmetten met alles erop en eraan. Omdat er een structureel financieel probleem is, waar de komende jaren aan gewerkt zal worden, maar wat voorlopig nog tot maandelijks tekort leidt, heeft een van de bidders een actie op touw gezet: zij gaat de boodschappen coördineren die nodig zijn als aanvulling. Verschillende mensen willen maandelijks een bedrag voor dat doel doneren.

Daarmee valt er een last van de schouders van de ouders. Zo kunnen ze zich richten op de kinderen. Die kunnen veel bij ons in het gezin meedraaien, zodat de ouders er ook in de opvoeding niet alleen voor staan. Met al deze hulp uit ons netwerk durven de hulpverleningsinstanties ervoor te gaan dat de kinderen thuis kunnen blijven wonen.

Zo werd december voor ons heel bijzonder. We vinden het geweldig om in deze buurt bij zo veel kostbare mensen betrokken te mogen zijn. Het was pijnlijk om te beseffen dat onze inspanningen niet genoeg zouden zijn om dit gezin bij elkaar te houden. Ik kwam daarmee in tranen bij God om hulp. Wat geweldig om te merken dat Hij, als wij het niet alleen kunnen, harten beweegt om het met z’n allen te doen.

Overweldigd door alle hulp appte de moeder mij: Ik dank God elke dag voor jullie. We houden van Hem. Toen we hier anderhalf jaar geleden kwamen wonen, waren ze niet gelovig. Onze steun is niet afhankelijk van wat mensen wel of niet geloven; we houden gewoon van hen. Maar we gunnen hun wel ontzettend dat ze zelf die verbinding gaan ervaren met de liefdevolle God Die wij kennen, Die rust kan brengen voor hun gezin. Dat zij nu bidt, geeft hoop.

Hoop voor het nieuwe jaar en hoop voor de toekomst.