Daar zat ik dan, op de bank. Heel de week. Netflix mijn grootste vriend, mijn huisbroek mijn favoriete kledingstuk, met een zeer lijf en een verdrietig hoofd…
Zoals ik in mijn vorige blog beschreef, stond mijn levenstrein plots stil. Ik kwam thuis te zitten met chronische bekken en lage rugklachten. Daarachteraan nog wat ingewikkelde termen en wat extra diagnoses. Al met al viel het zwaar tegen en moest ik ineens alles loslaten.
Mensen wat is dat moeilijk. De afgelopen maanden had ik alles op wilskracht gedaan, maar die was nu als sneeuw voor de zon verdwenen, dus ik moest om hulp gaan vragen om ervoor te zorgen dat ons gezin nog door bleef draaien.
We vroegen de werkster – ja, een luxe, ik weet het – een keer extra in de maand te komen. Onze ouders om hulp met de kinderen en de was… Maar sommige dingen waren gewoon niet op te lossen. Zoals het feit dat mijn man tot over zijn oren in zijn werk en kerkenraadswerk zat. Dat de kinderen vaker alleen naar school of alleen naar huis moesten. Vooral dat laatste vond ik heel wat, maar het kon niet anders…
En als ik daarover nadacht, voelde ik me zo falen als vrouw, als moeder, als (schoon)dochter, als vriendin, als collega… als mens. Verschrikkelijk voelde dat. Falen, omdat ik mijn rol niet kon vervullen zoals van mij verwacht werd.
Maar werd dat wel van mij verwacht? Ik heb gemerkt dat het heel veel scheelde dat ik dat op een gegeven moment ben gaan aangeven hoe ik me voelde. En wat bleek? Die mensen om me heen vonden helemaal niet dat ik faalde, sterker nog, ze vonden het niet meer dan normaal dat ik een stap terug deed en zij een stapje harder.
Maar mijn ogen werden pas echt geopend door mijn zoon van negen. Ik zei tegen hem dat ik me een waardeloze moeder voelde, omdat ik hem niet naar school kon brengen of kon ophalen. Daarop veranderde zijn blik en met een wijs gezicht zei hij: ‘Maar mama, je bent er toch altijd en je hebt toch altijd lekkere sap als we thuiskomen.’
Slik. Mijn tranen zaten hoog op dat moment. En wat had hij gelijk: dat je dingen even niet kunt, maakt niet dat je faalt of slecht bent.
Dat was het moment dat er bij mij een knop omging. De huisbroek verruilde ik voor een leuk jurkje, ik deed make-up op, Netflix werd deels verruild voor biblejournaling en bellen met vriendinnen.
Ik besloot ondanks de pijn en onrust in mijn hoofd te genieten van de kleine dingen, want die zijn er! Hoe klein je wereldje ook is, hoe rot je je ook voelt – ergens is er altijd wel iets om dankbaar of blij voor te zijn. Sommige dagen kwam ik niet verder dan dankbaar te zijn voor mijn liefdevolle Vader. Andere dagen kon ik echt genieten van die kleine momentjes.
Durf te genieten van de kleine dingen!