Wat zal ik vandaag eens aantrekken? Een beetje chagrijnig sta ik voor mijn kledingkast. Hij puilt uit van allerlei leuke kledingstukken, maar ik kan er niks tussen vinden wat bij mijn mood van de dag past. Bij elk jurkje dat ik pak, heb ik wel een excuus om het niet aan te trekken. Maar ja, geen kleding aandoen, is geen optie, dus kies ik uiteindelijk – nog steeds wat mopperend – voor een lange spijkerrok.
Als ik daarna in de spiegel kijk, lukt het me niet om mezelf als mooi te zien met deze rok aan. Volgens mij zit hij weer strakker dan een paar weken geleden. Hè, jakkes, weer een vetrolletje erbij? En dan ook nog wat pukkels door de verkeerde crème die ik gesmeerd heb afgelopen tijd. De dag begint lekker zo.
Door de haast om op tijd aan de ontbijttafel te zitten en niet te laat op mijn werk te komen, verdring ik mijn ‘gezeur’ maar naar de achtergrond. ‘Nait soez’n, gewoon deurbroez’n,’ zeggen we hier in Groningen, dus dat doe ik – zucht! – dan ook maar.
Ach, je raad vast hoe het verder gaat. De dag gaat gewoon door. Alles gaat z’n gangetje en ’s avonds doe ik de iets-te-strak-geworden rok weer uit. Morgenvroeg sta ik misschien weer op dezelfde manier voor de kast als vanochtend.
Maar nee, de dag verloopt anders. De lange rok heb ik weer aan. Ook als ik ’s avonds mijn dochter ophaal van dansles. Ik stap uit de auto en loop naar de ingang van de dansschool, waar ik een vriend tegenkomen die met zijn zoontje van vier zijn dochter ophaalt. Het jongetje groet mij en met alle dramatische gebaren van de wereld zei hij tegen mij: ‘O, wat ben je mooi vandaag! Je lijkt wel een prinses! O… wat ben je mooi!’
Heeft hij het echt tegen mij? Dit kleine jongetje van vier jaar oud? Wat prachtig! Als ik later weer thuis ben, denk ik weer aan het moment terug. Wat een mooie, pure reactie was het. Maar waarom zie ik mijzelf niet zo? Waarom vind ik dat soms zo lastig? Waarom maak ik me soms zo druk om uiterlijkheden?
Zoals dat jongetje naar mij keek, zo kijkt God ook naar mij – en naar jou. Puur en onbevooroordeeld. En in Zijn ogen zijn wij goed en mooi zoals wij zijn. Gemaakt naar Zijn evenbeeld. God kijkt verder dan dat vetrolletje of pukkeltje. Hij let er niet op of mijn shirt nu strakker zit dan vorige week. Hij kijkt naar ons als persoon.
Hij ziet wie je bent. Dat wat écht belangrijk is. En in mijn geval hielp dit jongetje me er weer even aan herinneren. Een soort hemelse knipoog!