De herfst. Ik heb er een beetje een haat-liefdeverhouding mee. Het eerste woord dat bij me opkomt als ik denk aan de herfst, is ‘weemoedig’, en dan in de zin van: ‘’t Is weer voorbij die mooie zomer, die zomer die begon zo mooi en blij. Ik dacht dat er geen einde aan kon komen, maar voor je ’t weet, is heel die zomer alweer lang voorbij…’
Voorbij de lange zomeravonden, het zeilseizoen, de groentetuin, bloeiende natuur, kamperen, en al die zomerse dingen. En elke herfst moet ik toch ook even aan het lied over de herfst van Rob Favier denken.
De herfst sprak tot mij en streek me door het haar;
hij zei: ‘Het duurt maar even, ’k ben voor de winter klaar…’
’t Zijn dingen in het leven die toch moeten gebeuren:
het is misschien wel beter in de herfst niet te treuren.
Ik wandel door de bladeren, ze dansen in de lucht
en plotseling besef ik: het is niet zonder vrucht,
want dwars door de seizoenen heen loopt er een rode draad
van leven, dood en omgekeerd, als alles bloeien gaat…
De herfst, de herfst, ik draai me om,
de zon schijnt, kijk niet achterom.
De herfst, de herfst, zo is het goed,
als ik weet dat een boom
om te leven sterven moet.
De vogels maken zich gereed, soms voor een verre tocht
en wie vertelt wat leven is, ik heb zo lang gezocht.
Maar nu begrijp ik dat een mens pas deelt in het geheim
wanneer hij steeds opnieuw zoals de bomen leert te zijn…
En wie zijn leven telkens weer om Jezus’ wil verliest,
die zal het leren vinden overal.
Die wordt een boom die bloeien zal en vrucht geeft op z’n tijd,
die leeft niet van een jaargetij, maar van de eeuwigheid!
De herfst, de herfst, ik draai me om,
de zon schijnt, ik kijk niet achterom.
Want dán pas is het leven goed
als ik weet dat een mens voor God
daaglijks sterven moet.
De herfst is ook een jaargetijde waarin ik weer besef dat we niet voor altijd bloeien. Dat er ook tijden zijn waarop je je bladeren moet laten gaan, laten rotten, dat ze doodgaan… om later weer opnieuw te bloeien. De cirkel van het leven in een paar seizoenen. Het is niet zonder vrucht, want dwars door de seizoenen heen loopt er een rode draad van leven, dood en omgekeerd, als alles bloeien gaat…
De herfst is voor mij een tijd van balans opmaken, terugkijken, loslaten, evalueren. En met dat ik dat doe, komen de nieuwe plannen voor een volgend bloeiend seizoen voorzichtig om het hoekje kijken. Maar gelukkig is er nu eerst een periode van rust. Van bijkomen. Van in een hoekje kruipen. Van sociale contacten. Van retraite.
Maar ik verklap vast dat al mooie plannen voor het begin van 2019 borrelen. En ik kan al zeggen: ze zijn gaaf en ik heb er al weer zin in. Nog even en we gaan samen weer groeien en bloeien!
PS Als je binnenkort een wandeling maakt, sta dan eens stil bij de prachtige krachtige bomen en denk aan deze regels van het lied: Maar nu begrijp ik dat een mens pas deelt in het geheim wanneer hij steeds opnieuw zoals de bomen leert te zijn… Durf jij als een boom te zijn, geworteld in de aarde, meegaand met de seizoenen van het leven?