Wat nu plaatjes!

Wegblokkades. De hele streek waar ik woon ligt er vol mee. En dan niet werkzaamheden die een halve week duren, maar sommige duren maanden. Echt waar, het wordt ontzettend mooi. Maar anderzijds zorgt het regelmatig voor karaktervormende situaties. Op een dag waren twee van de drie toegangswegen tot mijn huis afgesloten. Dus na de derde poging kon ik dan daadwerkelijk mijn straat uit. Niet lang geleden stonden er ergens geen stoplichten, maar stopmannen. Verkeersregelaars die ervoor zorgen dat er steeds maar een richting verkeer door de straat heen reed.

Op het moment dat ik aan kwam rijden, wees de beste man met zijn linkerhand aan tot waar ik mocht rijden. De andere hand hield hij als stopteken omhoog. Lichtelijk verbaasd reed ik tot zo’n 2 meter voor hem, want tsja, tot waar moet je dan doorrijden? Nadat ik mijn auto stilgezet had, kwam de meneer naar me toe gelopen, tikte hij op mijn raampje en zei met een glimlach tegen me: ‘Nou mevrouw, ik heb ook vrouw en kinderen, hoor!’ Naast mij zat een vriendin die even later tegen me zei dat ze het maar vreemd vond dat die man een aanname maakte dat ik dan ook man en kinderen zou hebben.

Een kostbare vriendin van mij is niet in staat om kinderen te kunnen krijgen. Toen ik laatst met haar hierover in gesprek was attendeerde ze mij er op dat ook vele single vrouwen zijn dit ook een ontzettend moeilijk thema vinden. Want het is niet alleen zo dat ik als vrouw alleen in het leven sta, maar ook zonder gezin. De vanzelfsprekendheid dat je als vrouw op een gegeven moment getrouwd ben en dat kinderen daar een ‘logisch’ gevolg op zijn is iets wat soms een flinke confrontatie met zich mee kan brengen. Daar vele hartsvriendinnen van mij op dit moment zwanger zijn, was het voor mij ook even een moment van het reorganiseren van de plaatjes die ik van mijn leven heb. Want even schoot het door mijn hoofd heen dat ik dus drie fasen ‘achterloop’. Namelijk een relatie krijgen, trouwen én zwanger worden!

Maar de vraag is of dat een eerlijke conclusie is. Want is het achterlopen? Of is mijn leven gewoon anders? Ik zit absoluut in een andere levensfase, maar heeft mijn leven daardoor minder zin? Natuurlijk hou ik ervan om mijn hart te delen, om te zorgen voor anderen, voor mijn oppaskids en lijkt het me geweldig wanneer dat stukje deel wordt van mijn leven. Maar anderzijds kan ik juist omdat ik single ben op een andere manier tot zegen zijn van anderen. Ik heb het grote voorrecht om bij een aantal vriendinnen van betekenis te mogen zijn bij hun kinderen. Iets ontzettend kostbaars, waarbij ik het soms ook heerlijk vind om ’s avonds de deur achter me dicht te trekken en heerlijk naar mijn eigen huis te gaan. Mijn leven voldoet misschien niet aan het plaatje wat ik als 16-jarig meisje had, maar wanneer ik met andere ogen naar mijn leven kijk ben ik echt ontzettend kostbaar voor datgene wat mijn leven kleur geeft.

En voor mensen om me heen, een suggestie die ik op een blog van een andere single vrouw las: I would like to suggest one thing, though: instead of asking me what’s next, ask me what’s now. Ask me what God is teaching me, ask me what I’m struggling with, or what brings me joy. I am learning, I am growing, and I am happy. I would love to tell you all about it. – Amanda Bast – 26, UNMARRIED, AND CHILDLESS.

Als single vrouw: raak niet ontmoedigd door alles wat om je heen gebeurd, maar ontdek de mooie dingen in je leven. Laat het gemis er zijn, maar blijf er niet in hangen! Zoek de kleur op in je leven! Als ‘bezette’ vrouw: blijf vooral dat gesprek aangaan met single vriendinnen, ken hun hart en deel leven met ze! Zij hebben jou wat te geven, maar jij hen ook!