Mijn brein is echt fascinerend. Daar waar iemand iets vertelt, wat voor een verhaal het nu ook is, krijg ik gelijk een plaatje in mijn brein wat de meest gekke emoties met zich mee kan brengen. Zo vertelde een vriend eens over zijn ervaring tijdens een zendingsreis waarbij er echt griezelige en ontzettend vieze poepverhalen waren (ik zal je de details besparen!). Dan moet je mij hebben, ik zip als het ware in op het moment suprême waar ik gewoon in gedachten daadwerkelijk bij de gebeurtenis aanwezig ben. Ik zie het dan helemaal voor me.
Nu is het ook vaak zo op het moment wanneer ik een leuke jongen leer kennen. Dan gaat mijn brein als een razende aan de slag om plaatjes te maken, hele conversaties kunnen zich dan afspelen in mijn hoofd hoe ons contact zich zou kunnen ontwikkelen en hoe het zou zijn wanneer je er samen voor zou willen gaan. Maar even serieus, wanneer ik aan een groep tienermeiden vraag wie er wel eens gedroomd heeft over haar bruiloft, jurk en toekomstige man dan hoor ik meteen een salvo aan giechelende meisjes. Want op de een of andere manier doen we dat als vrouwen snel. Denken en dromen we, en zijn we ontzettend goed in het fantaseren over mooie dingen. Een roze wolk die we creëren, waarbij we al een tijdspad uitstippelen wanneer we getrouwd willen zijn en hoe ons gezin zich ontwikkelt.
En wat als het dan allemaal een beetje anders loopt? Ik ben zo iemand die ergens helemaal wel of helemaal niet voor gaat. Ik bijt me ergens in vast en wijd me toe. Wanneer ik dan iemand ontmoet waar ik voor zou willen gaan stap ik er dan ook zonder reserve in. Tot nu toe veelal teleurstellend, maar ik ben bereid echt onwijs veel te doen voor die ander. Ik vlieg er zelfs voor naar het buitenland, zet mezelf even opzij en ga op zo’n moment voorbij mijn eigen grenzen. De kunst in mijn leven is dan het loslaten van de plaatjes die ik heb geschetst, om mijn fantasieën over het ontwikkelen van ‘onze’ relatie even opzij zet en daarbij mag ontdekken dat veel in het leven juist gaat over Kairos. Zoals het komt, zo komt het. Net wat Jezus al zei in de bergrede, maak je nu geen zorgen voor de dag van morgen, want de dag van vandaag heeft al voldoende aan zichzelf. Een super interessant thema om over na te denken. Want in hoeverre kun je in vertrouwen uitzien naar de dag van morgen. Niet je leven vasthangen aan de plaatjes die je jezelf voorneemt in de toekomst, maar daadwerkelijk jezelf overgeven aan de grote God die God is.
Voor mij geldt daarin dat ik mezelf mag leren begrenzen. Om mijn koppie tot bedaren te brengen wanneer mijn gedachten en fantasieën met me aan de haal gaan, zodat ik mezelf bezighoud met hetgeen God me vandaag geeft en dat ik die jongen steeds weer voor Zijn troon mag brengen.