Gebombardeerde stad
Er zijn goede uitslagen, wordt me meegedeeld als we bij de chirurg komen om de operatie van afgelopen week te bespreken. Als ze vertelt wat die precies inhouden, moeten mijn hersenen in de versnelling om het bij te kunnen benen. En dan frons ik. Wat zegt ze nu?
De chirurg ratelt door en ik kom te weten dat er in mijn okselklieren ‘losse tumorcellen’ gevonden zijn, maar niet zo veel als ze er verwacht hadden te vinden. Dus een zogenaamd ‘okselkliertoilet’ is uiteindelijk niet nodig geweest. Daarna wordt me verteld dat de tumor in mijn borst weg is.
Er zijn wel losse tumorcellen gevonden en meerdere voorstadia van borstkanker DCIS graad 3 in melkkliergangetjes, waarbij er één een doorsnee had van een centimeter. Maar de buitenste snijrand is schoon. Dus mevrouw, luidt de conclusie, dit is echt een heel goed bericht! U hebt geen kanker meer!
Je snapt dat dit bericht niet te vatten is. Wat zegt ze nu precies? Er zijn wel losse kankercellen gevonden, maar losse kankercellen zijn geen kanker en daar doen we helemaal niks mee. Oké… In mijn hoofd vormt zich een groot vraagteken. De chirurg kijkt me nog eens aan en zegt: ‘Het is echt een goed bericht, hoor.’ En dat vinden er blijkbaar meer, want ik word daarna door verschillende mensen gefeliciteerd.
Gefeliciteerd? Eh… ja, vast. Maar op dit moment voel ik me een gebombardeerde stad; de ramen zijn kapotgeschoten, de waterleidingen lekken, de muren moeten gestut worden. Ik moet bijkomen van de oorlog die in me heeft gewoed.
Uit: © Levensecht (Hettie Ophoff)
Foto Hettie: © Lidy van Veen
Wat doe je, als je hoort dat je ongeneeslijk ziek bent? Hettie Ophoff besloot te gaan schrijven toen ze die boodschap kreeg. Over wat ze tijdens het ziekteproces doormaakte, wat ze voelde en wat de kanker met haar deed. Over alle dingen die ze voor het eerst deed … en voor het laatst. Over trouwjurken passen met haar dochter, slopende chemo’s en McFlurries, maar ook over de vraag waar God is als je doodziek bent. In Levensecht tref je een selectie aan van de verhalen die Hettie tijdens haar bijna twee jaar durende ziekteproces schreef en een aantal foto’s die Hetties verhalen levensecht in beeld brengen. Samen vormen ze een indrukwekkend en indringend geheel dat vertelt en laat zien hoe je levensecht kunt leven als je weet dat je gaat sterven.
Nieuwe berichten door Sestra (toon alles)
- In de wacht - 9 augustus, 2020
- Hopen wat wij niet zien - 2 augustus, 2020
- Niets is onmogelijk - 26 juli, 2020
