Gaan we vandaag?
Een tijd geleden las ik het boek Gaan we vandaag? van Racheld Held Evans. Het stond al jaren op mijn lijst, maar de titel in combinatie met de voorkant hielden me tegen. Die leek namelijk het antwoord op de vraag te ademen: ja. En bij mij is het vaak ‘nee’.
In het begin doet Rachel uit doeken waarom ze het boek geschreven heeft: Boeken over de kerk worden geschreven door mensen met een plan en tien praktische stappen, niet door christenen die boven een afgrond bungelen en bijna hun grip verliezen. Met dat laatste omschrijft ze zichzelf en dat maakt het een bijzonder boek. Ik herkende mezelf er namelijk in. Vroeger was het leven aardig duidelijk door de regels over wat wel en niet mocht als christen. Maar toen ik ouder werd, veroorzaakten diezelfde regels verwarring.
Die verwarring liet zich niet verjagen. Ik verhuisde en wisselde daardoor twee keer van gemeente, maar ik voelde me vaak verloren. Lastig om op te schrijven, omdat er ook veel mensen zijn geweest en nog zijn die hier echt geen reden toe hebben gegeven. Fijne mensen. Misschien is er iets in mezelf wat niet klopt?
Ik heb lang nagedacht over deze blog. Ook omdat ik merk dat ik denk dat de lezers van Sestra vrouwen zijn die in het plaatje passen: ze gaan naar de kerk, voelen zich er nog thuis ook en als ze kinderen hebben, gaan die ook graag mee. Geen idee of het klopt of dat het een soort van eis is die ik mezelf opleg en waar ik dus voor geen een meter aan voldoe.
Op dit moment kan ik het niet vinden in de kerk. Ik ben moe van sommige discussies van christenen. Over vrouwen in het ambt bijvoorbeeld en die ellendige verklaring uit Nashville. Ik snap niet waarom we daar onze adem aan verspillen.
Laatst zat ik met een vriendin koffie te drinken – zo’n vriendin gun ik iedereen, je hebt geen therapeut meer nodig – en we kwamen op dat Jezus inclusief is. De genade van God is voor iedereen. Voor iedereen. Dat is het grandioze ervan en tegelijkertijd is het ook mijn en waarschijnlijk onze moeite.
Rachel heeft het daar ook over. Het boek Gaan we vandaag? is in ingedeeld in zeven hoofdstukken over zeven sacramenten. Eén daarvan vormt het avondmaal. Rachel Held Evans schrijft dat degene die niet in ons zelfbedachte onzinnige christenplaatje past er ook bij hoort. Net als degene die jou pijn heeft gedaan. Ook ik hoor erbij en ik heb mensen gekwetst.
Een van de kerkvaders – vermoed wordt dat het Augustinus is – heeft gezegd: ‘De kerk is een hoer, maar ze is mijn moeder.’ De kerk als maagd, moeder, hoer. Rachel gaat verder in op de vergelijking van de kerk met een lichaam. Ze is prachtig en onvolmaakt. Soms ziek, soms gezond. Daarna zegt ze dit:
Soms denk ik dat onze grootste uitdaging is wanneer we over de kerk spreken: onszelf de waarheid vertellen over haar. De littekens erkennen, de lelijke kanten onder ogen zien, ons verwonderen over haar veerkracht en geloven dat dit onvolmaakte en tegelijk schitterende lichaam genoeg is voor nu. Genoeg om ons door de wereld heen te dragen, veilig in de armen van Christus. Misschien heeft de kerk meer kanten dan alleen die van moeder en hoer. En misschien dat we dat het beste kunnen leren van een vrouw.
Door haar omschrijving van de kerk ben ik anders gaan kijken en blijf ik van de kerk houden.
Waarom zou je naar de kerk gaan? Is daar nog echtheid te vinden, of is het vooral een groot toneelstuk? Je kunt zonder toch ook wel geloven? Voor iedereen die worstelt met de betekenis en het doel van de kerk heeft Rachel Held Evans een verrassende boodschap in haar boek Gaan we vandaag? In haar zoektocht naar antwoorden staat ze met ons stil bij zeven sacramenten: doop, biecht, wijding, communie, vormsel, ziekenzalving en huwelijk. Haar eerlijke, ontroerende en ook humoristische verhalen herinneren ons eraan hoe ongelofelijk hard we elkaar nodig hebben.
Nieuwe berichten door Nine de Vries (toon alles)
- Jaël, de krijger - 30 juni, 2020
- Michal - 3 december, 2019
- Rachels pijn - 10 oktober, 2019
