Lieve, kleine babyzoon. Nee, eigenlijk al een peuter. Wat vliegt de tijd. Wat genieten we hard. Van wie en hoe jij bent.
Van je kleine, wankele pootjes waarmee je op avontuur gaat, om altijd te eindigen in de armen van papa of mama. Een knuffel, een bevestiging, een portie troost. Nee, in je uppie kun je de wereld nog lang niet aan.
Van je enthousiaste, rood aangelopen koppie als zondagavond de pudding op tafel wordt gezet. Je blijft maar roepen: ‘Mammie Mammie.’ Wat je niet weet, is dat we met opzet treuzelen met het opdienen van de lekkernij, die toch al traag uit het plastic omhulsel plopt. Gewoon, om langer te genieten van jouw smachtende snoetje.
Van je liefde voor Tractor Tom. Het enige filmpje waarvoor je van begin tot eind blijft zitten. Als je even later op bed ligt, glimlachen we nog om jouw uitbundige: ‘Ieja, ieja, ho. Hoejaa!’ dat je in het donker ten gehore brengt. Na Tractor Tom komt de kerstmuziek, elke avond weer: ‘Oija dejo.’
Van je ‘aaij’ als een van je broers verdrietig is. Je aanstekelijke lach als ze een grapje maken. Je nukkige buien – plat op de grond – als je wéér niet aan de tatu mag zitten.
Van die vreselijke – maar onmisbare – speen in je mondje als je moe bent na een lange dag broers brengen en broers halen. Je trots als je met je minivingertjes het licht in je slaapkamer uit drukt. Je pret, omdat je precies weet wat er op de bladzijde met de haan gaat komen.
Lieve, kleine peuterzoon. Je leeft, voluit! Een klein, groot voorbeeld. Gewoon zoals je bent. Liefs, mama.