Een beetje dom
Vaak wandel ik hetzelfde rondje met de hond. En soms verveel ik me tijdens het lopen. Dan lijkt het of de vogels zich ergens hebben verstopt en de dag niets nieuws te melden heeft. Jet, onze hond, snuffelt wat rond, blijft achter en rent dan weer naar me toe, snuift weer een of andere speciale geur op die per se gevolgd moet worden, blijft achter, rent weer achter me aan. Enzovoort, enzovoort.
Jet is een dolenthousiaste terriër, zo eentje waar je geregeld moe van wordt. Als de postbode iets in de brievenbus laat vallen, blaft ze alles bij elkaar. Als er iemand naar de voordeur loopt of als ze bij toeval ziet dat een poes het waagt langs ons huis te lopen, idem dito. Het irritante is dat wij vaak al lang gezien of gehoord hebben dat er iemand aan komt en daardoor waarderen we haar waaksheid niet echt. Of beter gezegd: echt niet.
En nu ik toch bezig ben. Vroeger heb ik de boeken van de serie over Snuf de hond verslonden en dan kwijlde ik bij de gedachte zo’n hond te hebben. Een maatje, eentje die je verdedigt als je aangevallen wordt. Toen ik een tijdje geleden met de kinderen een film van Snuf de hond keek, ontdekte ik dat hij zelfs huisnummers kan lezen. Ja, die Snuf is echt een slimme hond. Ik weet dat mijn verwachtingen niet helemaal eerlijk zijn, of beter gezegd: helemaal niet. Jet kan natuurlijk never nooit niet tippen aan de fictieve Snuf.
Even tussen ons: Jet is echt best wel een beetje dom. Op een keer, toen ik haar aan het uitlaten was en me begon te vervelen, bleef Jet achter, omdat ze weer een of andere interessante geur had ontdekt. Vol overgave snuffelde ze erop los. Waarschijnlijk waren het uitwerpselen van een ander dier of nog iets smerigers. Ik pakte mijn kans en verstopte me achter een elektriciteitshuisje. Geduldig wachtte ik tot Jet zou ontdekken dat ze me niet meer zag.
Ik bedacht dat ze dan die wonderlijke neus van haar zou inzetten en me heel snel zou vinden. Honden hebben namelijk veel meer geurreceptoren dan mensen waardoor ze elke geur oppikken. Het schijnt zelfs dat ze kunnen ruiken wat een andere hond gegeten heeft als ze zijn uitwerpselen besnuffelen. Jaks…
Tot mijn grote verbazing kwam Jet met een ongelooflijke noodgang langs me rennen. Ze minderde vaart en draaide haar kop om om zich heen te kijken. Niets geweldige neus. Toen ik met krakende knieën overeind kwam, zag ze me. En natuurlijk kwam ze dolenthousiast op me af.
Toch denk ik nog geregeld aan de keer dat ik me verstopte en Jet me voorbij rende. Ze heeft een neus met circa 200 miljoen geurreceptoren (en mens heeft er 5 miljoen). Als ze haar snuit had ingezet, had ze me meteen gevonden.
Hoe dom ik haar ook vind, ik doe vaak hetzelfde. Ik geloof dat God ons heeft geschapen met antennes die we op Hem kunnen afstellen, zodat we Zijn stem kunnen verstaan. Hoe vaak ren ik als een kip zonder kop door het leven zonder mijn antennes te gebruiken en Zijn geluid op te vangen?
Nieuwe berichten door Nine de Vries (toon alles)
- Jaël, de krijger - 30 juni, 2020
- Michal - 3 december, 2019
- Rachels pijn - 10 oktober, 2019
