De zonnebloem
Het strookje gras dat we hebben geleend van het grasveldje voor de flat, staat in bloei. Minder fortuinlijk dan de rest van de planten was – zo leek het – de zonnebloem. De sterke plant had een knop, die zo groot werd dat de plant doorboog onder het gewicht. Ik moet hem opbinden, dacht ik. Want ik verheugde me al op de grote, goudgele bloem.
Maar voordat ik aan opbinden toekwam, kwam de gemeentelijke grasmaaier langs… Er was keurig langs onze planten gemaaid, en de steel van de gebogen zonnebloem hing nog plat in de richting van het gras, maar de bloem in wording, was eraf gerukt.
Zo gaat het soms ook met mensenlevens, dacht ik. Je hebt plannen, dromen, verwachtingen, en dan opeens komt de grasmaaier van de realiteit langs en maait in één klap alles weg. Iemand van wie je houdt, je gezondheid, je baan of andere dingen die vanzelfsprekend leken… opeens zijn ze er niet meer. Dat doet veel pijn; het is als een open wond en er lijkt soms geen toekomst meer te zijn.
Wat zou ik doen met de zonnebloemplant? vroeg ik me af. De steel met bladeren leefde nog, met aan de bovenkant een lelijk uitsteeksel waar ooit de bloemknop gezeten had. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de plant weg te halen. Dus bond ik de steel omhoog tegen de flat. De plant bleef leven, zonder bloemknop… zonder hoop? De gebroken top van de steel verdroogde.
Zo gaat het met ons mensen soms ook: je leeft nog, maar dat is het dan ook wel zo’n beetje. Liefdevolle zorg van God en mensen houdt je min of meer overeind, en de wond wordt geleidelijk een litteken. Maar bloeien lijkt voorgoed onmogelijk…
Maar er gebeurde iets wonderlijks. Onder het litteken begonnen zijtakken te groeien. En in de top van elke tak verscheen uiteindelijk een knop. En nu hebben we straks niet één, maar wel vijf bloemen!
Is het dus beter als de metaforische grasmaaier je leven ruïneert? Ik denk het niet; het is pijnlijk en rauw; wat er later voor moois gebeurt, maakt het lijden niet goed. Maar als de maaier dan toch langsgekomen is, wat is het dan prachtig als er – na die tijd voor genezing – nieuwe dingen ontstaan, die er anders nooit zouden zijn geweest…
Zo verging het mij ook: ik verloor mijn gezondheid, daarna mijn succesvolle vriend, mijn werk, mijn dromen en verwachtingen, zelfs vrienden en familie, omdat ik christen werd. Dat was zwaar, bijna ondraaglijk, en veel daarvan komt niet meer goed. Maar met tijd en liefde, komt heling en ruimte; God kennen als nooit tevoren, nieuwe relaties met mensen, prioriteiten die je leven meer zin geven, werk dat beter bij je past, de ontdekking van verborgen talenten…
In mijn geval betekent dat, dat we voor een achterstandswijk kozen, waar ik met het beetje energie dat ik wél heb, veel voor mensen kan betekenen. Mijn dromen waren op mijzelf gericht, nú leef ik uit liefde. Dat doe ik samen met mijn man, die niet de status heeft die ik voorheen stiekem belangrijk vond, maar die gaat voor wat er écht toe doet. Ik schrijf en schilder, dingen waar ik met die baan waar ik van droomde geen tijd voor zou hebben. Zou ik ooit de moed hebben gehad, zo drastisch het roer om te gooien, en te gaan leven voor wat ik echt belangrijk vind, als alles was gegaan zoals ik had gehoopt?
Door wat er met de zonnebloem gebeurd is, zal hij later bloeien dan hij anders zou hebben gedaan, en de oorspronkelijke bloem komt niet meer terug. Maar juist als gevolg van die verwonding is de plant sterker teruggekomen dan daarvóór. En hij zal niet één, maar wel vijf prachtige bloemen dragen!
Esther schreef mee aan Kom op adem, een dagboek dat je elke dag uitdaagt om je rust bij God te vinden. De stukjes zijn bewust kort en nodigen uit om even niets te hoeven, maar gevuld te worden met de vrede van God. De rode draad wordt gevormd door de namen en eigenschappen van God. Daardoor ligt de focus niet op iets dat lezers moeten doen, maar op stilte en verwondering.
Esther Zwaan
Nieuwe berichten door Esther Zwaan (toon alles)
- Al zal de vijgenboom niet bloeien - 22 september, 2020
- Deur van hoop - 4 augustus, 2020
- Rusten in Zijn liefde - 9 juni, 2020
