‘Mama, wanneer kom jij overblijven op school?’ Onze dochters hebben deze vraag regelmatig gesteld. Altijd aan mij, nooit aan mijn man. En steeds levert dit een schuldgevoel op, want ik werk op de dagen dat er wordt overgebleven.
Dat schuldgevoel komt wel vaker opzetten, bijvoorbeeld omdat andere moeders soms vragen stellen die heel duidelijk maken hoe ze denken over mijn keuzes. ‘Werk je vier dagen? Wat veel.’ Of, nog erger: ‘Ben je niet bang dat je er spijt van krijgt?’ Het is verdacht om als moeder een ‘carrière’ te hebben. Misschien niet in Amsterdam-Zuid, maar wel in de wereld waarin ik leef.
Natuurlijk is het zaak om kritisch naar het welzijn je kinderen te blijven kijken, maar steeds trek ik de conclusie dat mijn kinderen echt niets te klagen hebben. Drie dagen is een van ons er voor en na schooltijd, de andere twee dagen gaan ze naar de BSO en het kinderdagverblijf, en ook daar worden ze op alle mogelijke manieren vermaakt.
Als ik iemand tekortdoe, is het mezelf, omdat ik vaak aan het rennen en vliegen ben. En toch krijg ik energie van mijn werk en heb ik het gevoel dat ik iets fundamenteels kan betekenen voor mensen op crisismomenten in hun leven. Daar doe ik het voor.
Ik merk wel dat het heel belangrijk is om te blijven evalueren. Is mijn man nog tevreden over onze werktijden en onze taakverdeling? Varen onze kinderen er wel bij? Ik zie regelmatig stellen bij wie dit faliekant is misgegaan. Vreemd genoeg juist vaak in situaties waarin de man lange dagen van huis is en de vrouw niet werkt en voor de kinderen zorgt.
Soms zorgt dat bij een vrouw voor een langzaam opgebouwde ontevredenheid. Want zeven dagen in de week vierentwintig uur per dag het primaire aanspreekpunt van je kinderen zijn, dat is echt een heftige job. En als je man zich dan door je laat verzorgen, en jouw huis-tuin-en-keukenproblemen nogal arbitrair vindt ten opzichte van zijn werkgerelateerde zorgen, dan wordt er een gevaarlijk zaadje gelegd. Soms groeit dat zaadje uit tot een grote boom van ontevredenheid en zuurheid.
Wat ik wil zeggen is dit: maak keuzes die bij jou, je man en jullie kinderen passen. Blijf kritisch op jullie rol- en taakverdeling. Is iedereen nog tevreden? En vooral: neem elkaar alsjeblieft niet de maat. Daar zijn wij, moeders, verdraaid goed in.
Iedereen is anders!
Als je gaat scheiden, is er veel pijn en verdriet, maar ook veel onzekerheid. Hoe moet je verder met je leven? Wat kun je verwachten in het verwerkingsproces? En hoe kun je de kinderen hier het beste doorheen helpen? Maar ook: wat betekent God in dit alles? Met Leven met scherven willen de auteurs je helpen om een begin te maken met de verwerking van een echtscheiding. Heel zorgvuldig en meevoelend word je op weg geholpen en krijg je alle praktische informatie die je nodig hebt. Aan bod komen onderwerpen als verlies en rouw, omgaan met kinderen, je ex en schoonfamilie, maar ook juridische thema’s als mediation, ouderschapsplan en financiën. Het boek bevat verwerkings- en bezinningsvragen met schrijfruimte. Zo kun je je ervaringen van je af schrijven.