Ooit stemde ik op haar: de eerste vrouw die ‘mijn’ partij op de kieslijst voor de Tweede Kamer zette. Sommige mensen in mijn omgeving vonden het belachelijk. Je kiest iemand toch om haar (of zijn) kwaliteiten en niet omdat ze vrouw is?
Het is vast ontstaan toen ik vorig jaar veertig werd. Na mijn verjaardag begon het te kriebelen: of ik wel echt deed wat ik wilde doen, en of ik wel echt bereikt had wat ik wilde bereiken.
Waarom zou je dingen wegstoppen, die je eigenlijk heel gelukkig maken? Leg een extra kussen op de bank, zodat je heerlijk kunt liggen als de dag ten einde loopt en de vermoeidheid toeslaat.
‘Mijn vriendin Lauren stierf midden in onze vriendschap. Ze kreeg kanker. Toen ze behandeld werd, leefden we zo dicht bij elkaar, dat het medisch personeel dacht dat we zussen waren. En dat hebben we maar zo gelaten…’
Soms zou ik mijn denk-knop wel even uit willen zetten. Of tenminste de pauzestand vinden. Zoals vroeger, op mijn draagbare bandrecorder. Daar zat zo’n pauzeknop die je echt in moest drukken. Dan piepte het cassettebandje een beetje en dat was pauze.
Elk jaar als de lente dichterbij komt, moet ik er weer aan denken: Narnia, het land waar het altijd winter is. Het land dat lijdt onder de wrede ijskoningin. Maar dan wordt er gefluisterd: Aslan is on the move.
De maand mei 2019 zullen we ons vast herinneren als de maand waarin bijzondere vrouwen zijn overleden. Op 4 mei, vlak voordat wij de doden van de oorlog herdachten, overleed Rachel Held Evans.
Ik ben weer begonnen. ’s Ochtends vroeg, als de rest van ons gezin ontwaakt, draaf ik over menig weg en straat. Voor mij is dit hardlopen een wilsbesluit, ik beleef er nog niet zo veel plezier aan.
Luister je wel? Luister je echt? En wat hoor je dan? Ik vind luisteren niet altijd zo gemakkelijk. Ik denk vaak direct iets. En dan denk ik verder. En dan ben ik alweer gestopt met luisteren.