Bijna iedere ochtend maak ik een rondje in het park met ons hondje. Het is een goed begin van mijn dag. Ik maak er een gewoonte van om iedere ochtend bewust rond te kijken. Ieder seizoen ziet het er anders uit.
Heb ik liever een zinvol leven of een zinderend leven? Dat vroeg ik me laatst tijdens een wandeling af en de ene vraag leidde tot een volgende. Wat wil ik met mijn leven? Waar zoek ik naar, bewust en onbewust?
Waarom krijgen mensen zo veel ‘shit’ te verwerken in hun leven? Soms krijgt iemand zelfs shit na shit te verwerken. Ik noem het expres ‘shit’, want zo’n kwak stinkende bende is nu niet iets waar je ‘hiephoi’ tegen zegt…
Tijdens het soppen van mijn badkamer blèr ik altijd mee met liedjes. Dit keer klinkt er in huize Van Dalen een Nederlandstalige kraker van BLØF: 'Alles is liefde, alles is liefde voor iemand zoals jij, voor hem voor haar, voor mij.'
Daar sta je. Fier rechtop. Onder je lange wimpers glinsteren twee helderblauwe ogen ondeugend. Je witte donshaar krult van het zweet. Op je wangen mengen zand, aarde en snot zich tot donkergrijze klodders.
Daar stond hij, mijn kleinzoon. Een beetje verbouwereerd door alles wat hij zag. Met grote ogen van spanning, onzekerheid en misschien ook wel een beetje angst keek hij om zich heen.
Iedere dag loopt er een man met zijn hondje langs ons huis. Slof, slof, slof. Slippers, joggingbroek, handen op de rug, beetje gebogen. Het hondje sjokt naast hem voort. Jaar in jaar uit. Eenzaamheid straalt uit iedere porie.
Om te vieren dat de nieuwe Schrijfbijbel verscheen, bedachten wij afgelopen najaar een leuke activiteit: een rondreizende schrijfbijbel! Kris maakte van een Schrijfbijbel een reisbijbel en vulde een aantal pagina's met biblejournaling.
Daar sta ik dan. Gewapend met emmer en tuinschepje. Modieus gekleed in T-shirt, korte broek, tuinlaarzen en tuinhandschoenen. Ik slaak een diepe zucht. Het is tijd om aan de slag te gaan.